آن روزها گذشت...

   آن روزهای سرشار

    هر لحظه مان تابش گلها بود

     چشمهامان پاکی زلال آبها بود

                  آری دلبندم!

                    آن روزها گذشت...

گه ر سیوه ک بوو...

گه ر سیوه ک بوو‚له تی ده که م

له تیک بو خوم ‚له تیک بو تو

بزه یه ک بوو ‚له تی ده که م

له تیک بو خوم‚ له تیک بو تو

خه فه تیک بوو ‚به شت ناده م

هه لیده مژم وه ک دوا په تو!

ماموستا پشیو

ترجمه

اگر تنها سیبی بود...

اکر تنها سیبی بود‚ نصفش میکنم

نصفش مال من‚ نصف دیگرش برای تو

اگر تنها لبخندی بود ‚نصفش میکنم

نصفش مال من‚ نصف دیگرش مال تو

اندوهی اگر باشد‚نیست تورا قسمتی!

عمیقا همچوآخرین نفس خواهم مکیدش...

    ای روشنایی! 
           تو را باور دارم

      حتی در شب های تابستان

        حتی در قلب شهرهای افسرده مان 

            حتی

        وقتی که اشکهایت را پنهان میکنی...

سبزه ها منتظرت بودند

          بارانی که دیشب باریده بود نیز

           و راهی که به خاطره هات می رفت... 

                من میدانستم

                تو باز میگردی...

کسی دیگر تو را ندید نازنینم...

       چقدر زود پرواز کردی

             زمین دیگر جای تو نبود

                  کوچک بود

                        و 

                قلب تو بزرگ

      تو آن بالاها

       نوازش میکنی پاکی آواز آبهارا

            و من این پایین

                  هنوز

              منتظرم که...

                    نه نه

          میدانم که هرگز نمی آیی...

   کاش میدانستم کاش میدانستم

              نگاهت به کجاست...

   میدانم میدانم

       اشکهای تو پرواز پروانه هاست

           بیا خوب من

            کوله ام پر از شقایقست

                   و       

                   کلبه ام 

           با شمع نگاه تو

                              روشن میشود...

پرواز کن پرواز کن

  نگو نمیشه

تنها اندکی به

  مهربانی نیاز داری

پرواز تو قشنگترین شعر میشه

               و من

 در اشتیاق سرودنش...

         تو

    لای دفترم بودی و نگاهت تو قلبم

         از دفتر خاطره ام پرواز کردی

                و نیز

           بر فراز شب

     به سوی مهتاب آمدی

      دستان تو نصیب من شد

                 و

        چشمهای تو نیز...

    کاتیکه بو هیمنی 

      مه عشوقه که ت

       ئه شئ بچی ...

       بچو

    وه دل مه گوره-

     ئه مه بئ وه فایی نیه

      وه فایه

                 ترجمه

   زمانیکه برای آرامش

       معشوقت

       باید بری...

       برو

     وقلبتو تغییر نده-

       این بی وفایی نیست

         عین وفاست

تنهایی من

        و

     نامه ای که هرگز نیامد

      دلبندم!

به کوچه ام سرنزدی

               نه!

اصلا کوچه ام را ندیدی

کوچه ی من خاکی نبود

             پراز سبزه بود

                   پروانه بود

                        و اشک

          تو نبودی دلبندم

بگذار لبخند شیرینت بتابد

                         بر

             آن که تورا با روشنایی آبهاتنها گذاشت

ناتوانتر از آن بود که نگاهت را بفهمد 

                     و تو با اسب سفید رویاهایت پنجره را باز کردی

                    با گلبرگ ها رقصیدی

         ومنتظرش ماندی...

باران می گوید:من می بارانمت

ابر می گوید:من می زایانمت

زمین می گوید:من می پرورانمت در دل خویش

چشمه می گوید:من می رویانمت از دل زمین

رود می گوید من بر دوش خود می نشانم و

تا مقصد می رسانمت

دریا می گوید:من مکانت می دهم و

هیبت می بخشمت

قطره هیچ نمی گوید

آرام از گوشه چشم آسمان فرو می چکد...

به پایان رسیدیم اما

    نکردیم آغاز

فرو ریخت پرها

نکردیم پرواز

ببخشای

ای روشن عشق بر ما

ببخشای

ببخشای اگر صبح را

ما به مهمانی کوچه

دعوت نکردیم

ببخشای

اگر روی پیراهن ما

نشان عبور سحر نیست

ببخشای ما را

اگر از حضور آفتاب

بالای صنوبر خبر نیست

بر ما ببخشای...

...وآدم را

از عاطفه وعشق

زیباتر ندانم چی

کوله

خالی بود

آخر

قحط سالی بود

همه می دانند

که من وتو از آن روزنه سرد عبوس

باغ را دیدیم

و از آن شاخه بازیگر دور از دست

سیب را چیدیم

همه می ترسنداما من و تو

به چراغ و آب و آینه پیوستیم

و نترسیدیم...

برای بازی بیرون نمی آیی

           سلامی به روز سراسر تازه کن

خورشید بر آمده

       آسمان صاف وآبی است

                   زیباست همچون تو.

عشقم!

    چشمانت را بگشای

           آسمان آبی را نگاه بکن

نسیمی می وزد

    پرندگان آواز سر می دهند

          که تو پاره ای از همه دنیایی

   بنگر اطراف را

   بنگر دنیایت را

         دنیایت را...

عشق من!

بگذار لبخندت را ببینم

همانند یک کودک.

ابرها بمانند رشته ای

از گلهای مروارید می نمایند

    که بر گردنت آویزان شده اند

    پس بگذار ببینم لبخندت را باری دیگر

                              عشق من!

...می توان همچون عروسکهای کوکی بود

           بادوچشم شیشه ای دنیای خود را دید

می توان در جعبه ای ماهوتی

با تنی انباشته از کاه

سالها در لابه لای تور و پولک خفت

می توان با هر فشار هرزه ی دستی

بی سبب فریاد کرد و گفت:آه من بسیار خوشبختم

روزی خواهم گفت 

                    که آماده دلباختنم

                        وآن هنگام

                              قلبم از آن توست

عشق‚ عشق راستین
             آنچه تمام اندیشه ام را فرا می گیرد

                             عشق راستین است

                                         واز آن توست

می گفتند که عشق فریب است

            می گفتند هرگز پی مهربانی نگردم

می گفتم با تو یکدلم

            که هیچ کس شیدایم نیست

وآنگاه که تو را نگریستم

              عشق رخ نمایاند

                به همین سادگی

قلبم را می بخشم

    وهیچ کس این رانخواهد دانست

                  وازآن توست

روزی خواهی دید که رفته ام

                فرداشایدببارد‚پس

                            به دنبال خورشید روان خواهم شد

روزی در می یابی یگانه بودم

         فرداشاید ببارد‚پس

                       به دنبال خورشید روان خواهم شد

وحالا زمانش فرا رسیده

و دلبندم ناگزیر از رفتنم

با اینکه دوستی از دست می رود

سرانجام در می یابی

آه روزی در می یابی که رفته ام

فردا شاید ببارد‚پس

                  به دنبال خورشید روان خواهم شد...

   ر     
دربدترین ماآنقدر خوبی هست

و در بهترین ما آنقدر بدی هست

که هیچ یک از ما راشایسته نیست

که از دیگران عیب جویی کنیم

کوه ها بزرگند

و خونه ها کوچیک

                       شب دراز است و

روز درنگی کوتاه 

ستاره ها دورند وآدما در همین نزدیکی!!                                                                           

 ای تنهایی!                                                                                     

ای همیشه سرسبز!

سرمستم از تو      سرمستم از تو ای راه بی ادعای علفزارهای خشک!                                                                           

روزگاری راهی بود

           که به سمت خانه بازمی گشت

بخواب زیبای دلبندم‚گریه نکن

برایت لالایی می خوانم

                  خوابهای طلایی چشمانت راپر می کند

                               لبخندی است که از خواب بیدارت می کند

بخواب زیبای دلبندم گریه نکن

برایت لالایی می خوانم  

آری تنهایم

   میخواهم بمیرم

 اگر هنوز نمرده ام

        دلبندتومیدانی چرا

مادرم ازآسمان بود

          وپدرم زمینی

                  امامن از تمام گیتی

            ومیدانی که چه اندازه ارزنده است

ابرسیاه اندیشه ام رامیپوشاند

     اندوهی برروحم چیره میگردد

     ویرانی رادرونم حس میکنم

    من حتی از ترانه خود بیزارم

بی کسم 

میخواهم بمیرم

اگرتاکنون زنده ام

دلبندم

 توچرایش رامی دانی   

جان لنون-پل مک کارتنی           

درخلوت خویش

     به شیفتگی قویی می اندیشم

            که وفای عشق ابدی را

                درسایبان غروب دریا

                   مانند شعری لطیف به

                        قوی دیگری نثار میکند

من یاد میگیرم 

         بالحظه های کوچک منور

        _که بزرگ هستند_

          می توان جهان را روشن کرد

عشق

    شانه هایی بود

    که برآن ایستادم

                       ودختر همسایه رابوسیدم

                         مادرم را میگویم·